فَآتَاهُمُ اللَّهُ ثَوَابَ الدُّنْیَا وَحُسْنَ ثَوَابِ الْآخِرَةِ وَاللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ﴿آل عمران/۱۴۸﴾ پس خدا پاداش این دنیا و پاداش نیک آخرت را به آنان عطا فرمود؛ و خدا نیکوکاران را دوست دارد.
امام صادق علیه السلام :
مَن کانَ فی حاجَةِ أخیهِ المؤمنِ المسلمِ کانَ اللّه ُ فی حاجَتِهِ ما کانَ فی حاجَةِ أخیهِ .(الأمالی للطوسی : 97/147 )
کسى که به فکر برآوردن نیاز برادر مؤمن مسلمان خود باشد، تا زمانى که در فکر نیاز او باشد، خداوند در کار نیاز وى باشد .
پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم):
اگر کسی به مسلمانان خدمت کند در روز قیامت در امان است. (کافی، ج 2، ص197 )
(کدهای رفتاری سازمان):
ما همیشه علل شکایات از خدمات و فرایندها را ریشه‌یابی می‌کنیم و راهکارهایی برای رفع آنها می‌یابیم
(کدهای اختصاصی: مدیر-کد:46)
تفسیر نمونه
در پایان آیه آنها را جزء نیکوکاران شمرده و مىفرماید: (وَ اللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ)” خدا نیکوکاران را دوست دارد”.
و به این ترتیب یک درس زنده از برنامه مجاهدان امتهاى پیشین و سرانجام کار آنها و چگونگى برخورد آنها با مشکلات و پیروزى بر آنها براى تازه مسلمانان بیان مىکند، و آنها را براى میدانهاى آینده پرورش مىدهد:
در آیات فوق علاوه بر آنچه گفته شد نکات دیگرى جلب توجه مىکند:
1-” صبر” همانطور که سابقا هم اشاره کردهایم به معنى استقامت است و لذا در برابر” ضعف” و” تسلیم” در این آیه قرار گرفته و ضمنا صابران و نیکوکاران در یک ردیف قرار گرفتهاند زیرا در آخر یک آیه مىفرماید” وَ اللَّهُ یُحِبُّ الصَّابِرِینَ” و در آیه دیگر مىفرماید” وَ اللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ” اشاره به اینکه نیکوکارى بدون استقامت ممکن نیست، زیرا در برابر هر شخص نیکوکار، هزاران مشکل وجود دارد که اگر فاقد استقامت باشد به زودى کار خود را رها خواهد ساخت.
2- مجاهدان حقیقى به جاى اینکه شکست خود را به دیگران نسبت دهند و یا به عوامل موهوم و مرموز مربوط بدانند، سرچشمه آن را در خودشان جستجو مىکنند و به فکر جبران اشتباهات خویش هستند، حتى آنها کلمه شکست را بر زبان نمىآورند و به جاى آن اسراف و تند روى بیجا ذکر مىکنند، بعکس ما که امروز سعى مىکنیم نقاط ضعفى که سرچشمه ناکامیها و شکستها است نادیده بگیریم و همه آنها را به عوامل خارجى و بیگانه مربوط بدانیم و در نتیجه به هیچوجه به فکر جبران اشتباهات و بر طرف ساختن نقاط ضعف خود نباشیم.
3- در آیات فوق از پاداش دنیا تعبیر به” ثَوابَ الدُّنْیا” شده اما از پاداش آخرت تعبیر به” حُسْنَ ثَوابِ الْآخِرَةِ” شده، اشاره به اینکه: پاداش آخرت با پاداش دنیا فرق بسیار دارد، زیرا پاداش دنیا هر چه باشد بالآخره آمیخته با فنا و پارهاى ناملایمات که طبع زندگى این دنیا است مىباشد در حالى که پاداش آخرت سراسر حسن است و از هر نظر خالص و دور از ناراحتیها.
