کُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِیئًا بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ * إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿مرسلات/43-۴۴﴾ [به آنان گویند:] به پاداش اعمالی که همواره انجام می دادید، بخورید و بیاشامید گوارایتان باد. ما نیکوکاران را این گونه پاداش می دهیم.
پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم):
هر کس یک نیاز مؤمنی را روا سازد، خداوند حاجت های فراوان او را روا سازد که کمترین آن بهشت باشد.
«قرب الاسناد، ص 119»
کدهای رفتاری سازمان:
نظارت لازم را انجام می‌دهیم تا با نصب تابلوهای راهنمای همه‌فهم، که در آنها فرایند دریافت خدمات توضیح داده شده است، خدمت‌گیری آسان اربابرجوع )بیمه‌شدگان، مستمری‌بگیران و کارفرمایان) تحقق یابد.
(کدهای اختصاصی: مدیر-کد:47)
تفسیر نمونه
روشن است ذکر” میوهها” و” سایهها” و” چشمهها” اشاره به گوشهاى از مواهب عظیم الهى بر آنها است، گوشهاى که با زبان اهل دنیا قابل بیان و ترسیم است، اما آنچه در بیان نمىگنجد، و به فکر ساکنان دنیا خطور نمىکند، از آن به مراتب برتر و بالاتر است.
جالب اینکه آنها در این میهمان سراى الهى به عالیترین وجهى پذیرایى مىشوند، همان گونه که در آیه بعد آمده که به آنها گفته مىشود” بخورید و بنوشید گوارا، اینها در برابر اعمالى است که انجام مىدادید”! (کُلُوا وَ اشْرَبُوا هَنِیئاً بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ).
این جمله خواه مستقیما از سوى خداوند به عنوان خطاب به آنها باشد، یا وسیله فرشتگان توام با لطف و محبتى است آشکار که غذایى است براى روح و جان آنها.
تعبیر” بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ” (در مقابل اعمالى که انجام مىدادید) اشاره به این است که این مواهب را بدون حساب به کسى نمىدهند، و با ادعا و خیال و پندار به دست نمىآید، تنها به وسیله اعمال صالح فراهم مىشود.
” هنىء” (بر وزن ملیح) به گفته” راغب” در” مفردات” هر چیزى است که مشقتى به دنبال ندارد، و ناراحتى تولید نمىکند، و لذا به غذا و آب گوارا” هنىء” گفته مىشود، گاه به زندگى گوارا نیز اطلاق مىگردد.
و این اشاره به آن است که میوهها و غذاها و نوشابههاى بهشتى، همانند آب و غذاى دنیا نیست که گاه آثار سویى در بدن مىگذارد یا عوارض نامطلوبى به دنبال دارد.
در میان مفسران گفتگو است که این امر به خوردن و نوشیدن آیا براى بیان مباح بودن استفاده از این نعمتها است، و یا واقعا امر و فرمان و دستور است؟
ولى باید توجه داشت اینگونه اوامر که به هنگام پذیرایى گفته مىشود نوعى طلب و خواست گوینده است که براى عظمت و احترام میهمان بیان مىگردد، و میزبان دوست دارد غذایش را بیشتر بخورد تا اکرام بیشترى از او شده باشد.
در آیه بعد باز روى این مطلب تکیه مىکند که این نعمتها بىحساب نیست، مىافزاید:” مسلما ما این گونه، نیکوکاران را جزا مىدهیم” (إِنَّا کَذلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ).
جالب اینکه در آیه نخست روى مساله” تقوى” تکیه شده، و در آیه بعد از آن روى” عمل” و در این آیه روى” احسان و نیکوکارى”.
” تقوى” هر گونه پرهیز از گناه و فساد و شرک و کفر است و” احسان” انجام هر کار نیک، و” عمل” نیز ناظر به اعمال صالح است، تا روشن شود برنامه نعمتهاى الهى تنها مربوط به این گروه است، نه مدعیان دروغین ایمان، و آلودگان به انواع فساد، هر چند ظاهرا در سلک اهل ایمان در آیند.
