امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) خداوند محمد (ص) را برانگیخت تا رحمتی برای جهانیان باشد و نعمت خود را تمام کند. (بحار الانوار، ج 53، ص 194)
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
اما الکلام فی فضلها: اکثر مفسرین گفتند: اینکه سوره اولین سوره است که بر پیغمبر نازل شده بعضی گفتند: سوره مدثر، بعضی گفتند: سوره حمد که فاتحة الکتاب نامیده شده، و اینکه سوره از سور عزائم است که سجده واجبه دارد مثل سوره سجده و فصلت و النجم و از اینکه جهت در نماز جایز نیست قرائت آنها و همچنین در حال جنابت و حیض و سایر احداث کبار، و در فضل آن از إبن بابویه مسندا از حضرت صادق (ع) فرمود:
«من قرأ فی یومه او لیلته اقرأ باسم ربک ثم مات فی یومه او فی لیلته مات شهیدا و بعثه اللّه شهیدا و احیاه شهیدا، و کان کمن ضرب بسیفه مع رسول اللّه (ص)
و اخباری برای حفظ مال از سارق و حفظ از خطرات دریا در کشتی، و دارد که ثواب قرائت تمام سور مفصلات را دارد.
اقرَأ یعنی خدا را باسماء مقدسه باید خواند چنانچه میفرماید: سَبِّح‌ِ اسم‌َ رَبِّک‌َ الأَعلَی و میفرماید: قُل‌ِ ادعُوا اللّه‌َ أَوِ ادعُوا الرَّحمن‌َ أَیًّا ما تَدعُوا فَلَه‌ُ الأَسماءُ الحُسنی بنی اسرائیل آیه 110، وَ لِلّه‌ِ الأَسماءُ الحُسنی فَادعُوه‌ُ بِها اعراف آیه 180 و از اینکه جهت در هر کاری باید اولا بسم اللّه گفت که فرمودند:
«کل امر ذی بال لم یبدا ببسم اللّه فهو ابتر»
و لذا در اوائل هر سوره بسم اللّه دارد، در شروع بطعام بسم اللّه، در ذبیحه اگر بدون بسم اللّه باشد میته میشود، در شروع بجماع در نطفه اثر دارد، و بسیاری از موارد دیگر. و بالجمله انسان باید از ذکر غافل نباشد و بزرگترین عبادات است که میفرماید: اتل‌ُ ما أُوحِی‌َ إِلَیک‌َ مِن‌َ الکِتاب‌ِ وَ أَقِم‌ِ الصَّلاةَ إِن‌َّ الصَّلاةَ تَنهی عَن‌ِ الفَحشاءِ وَ المُنکَرِ وَ لَذِکرُ اللّه‌ِ أَکبَرُ عنکبوت آیه 45.
بِاسم‌ِ رَبِّک‌َ الَّذِی خَلَق‌َ تمام ممکنات از صدر اول نور مقدس نبوی تا مادة- المواد معدوم صرف بودند (کان اللّه و لم یکن معه شی‌ء) از نیستی بهستی آورد بصرف ایجاد که (خلقت الاشیاء بالمشیة و خلقت المشیة بنفسها) «خالق کل شی‌ء و هو علی کل شی‌ء قدیر» و در میان مخلوقات خلقت انسان عجیب‌تر است که گفتند اعجوبة الدهر است:
تو خود یک چیزی و چندین هزاری
