وَعَدَ اللَّهُ الْمُنَافِقِینَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْکُفَّارَ نَارَ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا هِیَ حَسْبُهُمْ وَلَعَنَهُمُ اللَّهُ وَلَهُمْ عَذَابٌ مُقِیمٌ ﴿توبه/۶۸﴾ خدا به مردان و زنان دو چهره و کافران آتش جهنم را وعده داده است در آن جاودانه اند آن [آتش] براى ایشان کافى است و خدا لعنتشان کرده و براى آنان عذابى پایدار است.
رسول اللّه صلى الله علیه و آله :
مَن خالَفَت سَریرَتُهُ عَلانِیَتَهُ فهُو مُنافِقٌ کائنا مَن کانَ
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :کسى که باطنش با ظاهرش ناسازگار باشد، همو منافق است، هر که مى خواهد باشد.
بحار الأنوار : ج 72 ص 207 ح 8
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
وَعَدَ اللَّهُ الْمُنافِقِینَ وَ الْمُنافِقاتِ وَ الْکُفَّارَ: وعده فرموده است خداى تعالى مردان منافق و زنان منافق و کافران از مرد و زن را. نارَ جَهَنَّمَ:
آتش جهنم. خالِدِینَ فِیها: در حالتى که دائم و ثابت و جاوید باشند در آن آتش. هِیَ حَسْبُهُمْ: آن آتش بس است ایشان را براى عقوبت و جزاء. در این دلیل است بر عظم عذاب جهنم، زیرا چون در آیه سابقه بیان فرمود مجازات ایشان را به ترک و واگذاشتن، تأکید فرمود این وعید را به ضم منافقین و منافقات به کفار و وعید به آتش جهنم؛ و شکى نیست که آتش دائمى الى الابد از اعظم عقوبات است، پس شدت و غایت عذاب را به ابلغ وجه بیان فرماید: «هِیَ حَسْبُهُمْ» یعنى این عقوبت کافى است براى ایشان. بعد ملحق فرماید به این عقوبت شدیده، اهانت و مذمت و لعنت را که: وَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ: و دور فرموده است خداوند متعال ایشان را از رحمت واسعه خود و خوار و ذلیل گردانیده آنها را به سبب سوء اختیارشان. وَ لَهُمْ عَذابٌ مُقِیمٌ: و مر ایشان را است در آخرت عذابى پاینده که انقطاع نخواهد یافت. یا در دنیا عذابى همیشه دارند که آن تعب نفاق و رنج حسد و ترس رسوائى است.
فى الکافى باسناده عن ابى عبد اللّه علیه السّلام قال: قال رسول اللّه صلّى اللّه علیه و آله: مثل المنافق مثل جذع النّخل اراد صاحبه ان ینتفع به فى بعض بنائه فلم یستقم له فى الموضع الّذى اراد فحوّله فى موضع اخر فلم یستقم له فکان اخر ذلک ان احرقه بالنّار.
در کافى شریف از حضرت صادق علیه السّلام مروى است که پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله و سلّم فرمود: مثل منافق مانند شاخه درخت خرما است که مى‌خواهد صاحب آن انتفاع برد به آن شاخه به نصب در بناى خود، پس استقامت در آن موضع نیابد، به محل دیگر نقل کنند، ایضا در آن مکان هم قرار نگیرد، آخر الامر او را بسوزاند. تشبیه نیکوئى است براى منافق که به جهت عدم استقامتش، مانند شاخه خرما صلاحیت براى چیزى نخواهد داشت مگر آتش جهنم.
………………………………………………………………………………
گل رخسار زیبایت بهاری می کند ما را
هوایت در عطش چون رود،جاری می کند ما را
بهارا گوشه ی چشمی که در کنج قفس حتی
همان یک شاخه ی گل هم قناری می کندما را
به مصرت یوسف زهرا ندیدیم و چرا عشقت
به کنعان همچو مجنون صحاری می کند ما را
چه داری ای گل نرگس به چشم آشنا خیزت
که از اندیشه ی پائیز، عاری می کند ما را
خودم آرام میگیرم، ولی این دل دلِ عاشق
سراپا شعله ای از بیقراری می کند ما را
یقین دارم که هُرم دستهای مهربان تو
به شبهای زمستان،سخت یاری می کند ما را
عجب فصلی ست فصل انتظار دیدن رویت
که حتی در زمستان هم بهاری می کند ما را
